در این گزارش و گفت و گو به این موضوع نخواهیم پرداخت که چطور چینی ها در انواع صنعت ایران از جمله، کفش، پوشاک، نساجی، نفت و ... نفوذ پیدا کرده اند و همچنان پیش می روند و همزمان بر چشمان نگران صنعتگران داخلی نیز افزوده می شود. این گزارش به سنگ می پردازد! گوهری در دل معادن بی شمار سرزمین ایران که برق آن حتی چشمان بادامی را هم به درخشش آورده است!
کم تر کشوری وجود دارد که از ذخایر معدنی با نقش و رنگ و رگه های متنوع و با شکوه برخوردار باشد! بدون تردید برای چنین نعمتی که نقشی مهم در اقتصاد کشور خواهد داشت باید سرمایه گذاری کرد، که اگر نادیده بینگاریم این گوهر را، دیری نخواهد پایید که در سرزمین همین چشم بادامی ها به درخشش خواهد رسید!
چرا که، متاسفانه علاوه بر این که تحریم ها علیه کشور بسیاری از سرمایه گذاران خارجی را از سرمایه گذاری در معادن ایران دور کرد، اکنون پس از برجام نیز همچنان مشکلاتی بر سر راه این تجارت وجود دارد که از جمله مهم ترین آن، می توان به نقل و انتقالات مالی اشاره کرد!
در این باره، ناصر امامی از تاجران سنگ در شهر "شویی توئو" در استان "فوجیان" چین، ضمن این که نقطه ضعف را عمدتا در نقل و انتقالات مالی می داند، می گوید: "این که سوال می شود چرا چینی ها در کشور ما سرمایه گذاری نمی کنند من می گویم حتی اگر بیایند و سرمایه گذاری کنند، اولا بیمه های بین المللی، آن سرمایه گذاری را فعلا پوشش نمی دهد و دوما، برگشت پول از طریق رسمی و قانونی نیز با مشکل رو به روست. البته تجارت حجم کوچک مشکلی ندارد ولی وقتی رقم به بالای میلیون دلار می رسد، در این زمان نقل و انتقالات بانکی و سخت گیری هایی که بانک ها دارند و قوانینشان کارها را مشکل می کند وگرنه الان در زمینه سنگ های آهن و نفت و ... کارهایی انجام شده، اما بیشتر ارتباطاتشان دولت به دولت بوده است که خودشان می توانند چشم پوشی کنند."
امامی ضمن این که تجارت سنگ های ساختمانی را دربرابر سنگ آهن و ... تجارت بزرگی نمی داند، ادامه می دهد: "همین حالا هم برخی چینی ها که به اصطلاح سرمایه گذاری کرده اند، سرمایه گذاری اشان خیلی رسمی نیست. در حد دوستانه که به ما اعتماد کرده است و با اعتماد ما سرمایه ای گذاشته است و در معدن کار می کند. اما اعداد که بزرگ شود، هر کسی چنین ریسکی نمی کند و همچنین به دنبال راه هایی هستند که این ریسک ها را ببندند."
آن ها چون ارتباطات مالی را هم دارند حجم کارشان را بیشتر می توانند انجام دهند وقتی حجم خرید یا سرمایه گذاری بالا باشد خریدار چینی می خواهد یک سری ریسک ها را کم کند، بنابراین ترجیح می دهد که از طریق ال سی انجام شود، همین الان همه تجارت هایی هم که انجام می دهیم همه براساس اعتماد است یعنی طرف جنسش را می خرد چیزی دستش نسیت البته این باعث خوشنامی ایران است که تا الان هفت هشت ده سالی که محدودیت ال سی بوده هیچ چینی نگفته ایرانی ها مالم را خورده اند. نقل و انتقال کاملا سنتی انجام شده یا معمولا تهاتر کالا شده به این شکل که پولی که می خواهی بدی به شرکتی دیگر بده که جنس های دیگر وارد می کنند
