چرا توسعه بریکس توازن سیاسی و اقتصادی جهان را به دنبال دارد؟

نشست وزرای خارجه بریکس 2023 از یکم ژوئن (11 خرداد) در آفریقای جنوبی آغاز به کار کرد و دوم ژونن با نشست «دوستان بریکس» دنبال می‌شود. در نشست دوستان بریکس 15 وزیر خارجه از دیگر کشورهای آفریقایی و جنوب جهان شرکت می‌کنند. بر اساس گزارش‌ها، 13 کشور به شکل رسمی برای پیوستن به سازوکار همکاری بریکس درخواست ارائه کرده‌اند و در عین حال 6 کشور دیگر تمایل خود را از طریق کانال‌های غیررسمی ابراز داشته‌اند. ایران و عربستان سعودی درخواست عضویت در بریکس را ارائه کرده‌اند.

کشورهای دیگری که تمایل خود را به عضویت ابراز نموده‌اند عبارتند از آرژانتین، امارات متحده عربی، الجزایر، مصر، بحرین و اندونزی و همچنین دو کشور واقع در شرق آفریقا و یک کشور غرب آفریقا. اما سوال اینجاست که توسعه همکاری بریکس ضروری است؟ اهمیت اصل چندقطبی سازی که در سازوکار همکاری بریکس بر آن تاکید می‌شود، چیست؟

همانطور که می‌دانیم، کشورهای بریکس متعهد به ایجاد یک شراکت نزدیکتر، جامع‌تر و قدرتمندتر تحت اصول باز بودن، شفافیت،‌ همبستگی، همکاری عمیق‌تر و توسعه مشترک هستند و روح بریکس به معنای باز بودن، جامعیت و همکاری برد-برد است.

این به معنای آن است که یک سازوکاری همکاری توسعه یافته بریکس این هدف را تقویت خواهد کرد و نه فقط به سود اعضای آن است بلکه به کل جهان نیز نفع می‌رساند.

با توجه به لزوم توسعه سازوکار همکاری بریکس، ذکر دو نکته زیر ضروری به نظر می‌رسد:

اول، ما می‌توانیم به یکدیگر در مقیاسی گسترده‌تر کمک کنیم و مشکلات را به روشی هماهنگ‌شده به منظور ارائه کمک‌های بیشتر به توسعه کشورها، مناطق و به طور کلی جهان حل کنیم.

در حال حاضر کشورهای بریکس معادل 26.7 درصد کل مساحت جهان و حدود 42 درصد جمعیت دنیا را به خود اختصاص داده‌اند. اگر کشورهای بیشتری همانطور که در بالا به آنها اشاره شد به بریکس ملحق شوند، هم قلمرو و هم جمعیت بریکس از 50 درصد کل جهان فراتر خواهد رفت.

پس امکان پذیر است که یک نهاد همکاری به این بزرگی نقشی قابل توجه در ارتقاء توسعه اقتصادی اعضا و مناطق آن ایفاء کند.

دوم، این سازوکار می‌تواند توان پرداختن جمعی به چالش‌ها را تقویت کند و یک توازن برای مقابله با سیاست‌های تبعیض‌آمیز برخی کشورها ایجاد کند. اگر گروه 7 سکویی برای همکاری میان کشورهای توسعه یافته است، بریکس سکویی برای همکاری میان کشورهای نوظهور و در حال توسعه محسوب می‌شود به گونه‌ای که از ترکیب و اعضای آن کاملا قابل مشاهده است.

برخی کشورهای توسعه یافته اغلب فقط در قبال مشکلات کشورهای در حال توسعه حرف می‌زنند بدون اینکه اقدامی عملی انجام دهند، سیاست‌های تبعیض‌آمیز در قبال برخی کشورهای در حال توسعه به کار می‌بندند و حتی ‌ کشورهایی که در کنار آنها نایستند را تحریم می‌کنند.