ناکامی شتابان ناتو سرنوشت محتوم همدستی با آمریکا در «جهانی سازی»
«نشست سران ناتو 2024» 9 جولای (19 تیر) در واشنگتن پایتخت ایالات متحده آغاز به کار کرد و پنجشنبه 11 جولای (21 تیر) به کار خود پایان داد. آمریکا علاوه بر اعضای ناتو نمایندگانی از استرالیا، ژاپن، کره جنوبی و نیوزیلند را برای حضور در این نشست، دعوت کرده است. این گردهمایی پس زمینه‌ای دارد و آن هفتاد و پنجمین سالگرد تاسیس «سازمان پیمان آتلانتیک شمالی» (NATO) است.
آمریکا و ناتو به منظور برجسته سازی لزوم بقای این سازمان که می‌بایست پس از «جنگ سرد»، منحل می‌شد، روی «تاریخ درخشان» ناتو و «همبستگی» میان اعضا را پیش از برگزاری نشست امسال مانور داده و از ناتو مانند یک گل تمجید و ستایش به عمل آوردند.
همچنین گفته شد که «زبان قدرتمند» برای بحث درباره چگونگی برخورد با کمک «کمک چین به روسیه» استفاده خواهد شد. اما هرچه این نمایش اغراق آمیزتر باشد، مشکلات داخلی و خارجی ناتو را بیشتر نشان می‌دهد.
«جو بایدن» رئیس جمهور ایالات متحده در آیین گشایش نشست فوق مدعی شد که ناتو امروز «قدرتمندتر از هر زمانی در تاریخ» است و «ینس استولتنبرگ» دبیرکل ناتو نیز این ائتلاف نظامی را «موفق‌ترین، قدرتمند‌ترین و طولانی‌ترین اتحاد در تاریخ» خواند.
اما افکار عمومی غرب عموما واکنشی سرد به این «خوش بینی» داده‌اند. روزنامه «نیویورک تایمز» نوشت که کاخ سفید امیدوار به ایجاد یک جو اعتماد است اما به محض آنکه رهبران نشست وارد واشنگتن شدند، به نظر رسید این اعتماد در خطر است.
برخی رسانه‌ها نیز اعلام کردند تقریبا هیچ کس در حال و هوای برگزاری یک مهمانی سالگرد نبود. به دلیل تغییر و تحول عمده در سیاست‌های آمریکا و اروپا، «تعجب برانگیز نیست که تصور کنیم ناتو طی یک سال چگونه خواهد بود - آیا می‌تواند 76 سالگی خود را ببیند؟
ناتو محصول تقابل ائتلافی و سیاست‌های گروهی است و مخالف روند جاری جهان و آمال مردم دنیاست. مهم نیست تا چه اندازه تلاش می‌کند خود را به عنوان یک «سازمان حافظ صلح» تطهیر کند، چرا که قادر نیست ماهیت خود به عنوان یک «ماشین جنگی» را پنهان نماید.
به اصطلاح امنیت ناتو به بهای امنیت دیگر کشورها تمام شده است؛ بسیاری از «نگرانی‌های امنیتی» ناتو، ساخته و پرداخته خود این ائتلاف نظامی است.
بایدن اعلام کرد ایالات متحده به همراه متحدانش «کمک تاریخی» به اوکراین ارائه خواهد داد که شامل اختصاص یک میلیارد دلار برای تقویت سامانه پدافند هوایی این کشور است.
در حال حاضر کمک به اوکراین، افزایش بودجه نظامی و هیاهوی پوچ درباره «تهدید چین» سه «عامل بقای» ناتو هستند. ناتو برای پیوند شدید با راهبرد ایالات متحده به منظور حفظ هژمونی جهانی بر این سه عامل تکیه کرده و به ابزاری برای آمریکا برای درگیر شدن در تقابل اردوگاهی و کنترل و حذف سایر کشورها تبدیل شده است.
«موفقیت» و «توانمندی» ادعاییِ ناتو که آمریکا و ناتو امروز به آن می‌بالند به معنای خطر بیشتر و بزرگتر برای جهان است. تمام نیروهای دوستدار صلح در جامعه بین‌المللی باید به حد کافی در قبال این تمایل خطرناک هوشیار باشند. ناتو به توسعه خود در اروپا ادامه داده و دستان سیاه خود را به سوی منطقه «آسیا-اقیانوسیه» دراز کرده است؛ اقدامی که با هدف نفوذ دادن سیاست‌های گروهی و تفکر تقابلی در ادغام منطقه‌ای و جهانی سازی اقتصادی صورت می‌گیرد.
اگر به ناتو اجازه داده شود تمام مشکلات جهان را با تفکر گروهی مدیریت کند، تمام جهان را به شکلی اجتناب ناپذیر اردوگاه‌محور، متفرق و متخاصم می‌شود و با تقویت کارکردهای ناتو، ابرهای جنگ متراکم‌تر می‌شوند، امری که یک تهدید بسیار واقعی است.
بر اساس اعلام رسانه‌های ایالات متحده، بیشتر مردم آمریکا اهمیتی به نشست ناتو در واشنگتن نمی‌دهند. بی اعتنایی نیز یک دیدگاه قلمداد می‌گردد که احتمالا در جهان غرب شاخص و فراگیر است.
تقویت ناتو به بهای رفاه مردم تمام کشورها از جمله غرب تمام شده است. بایدن همچنین به این نکته بالید که بودجه دفاعی 2 درصدی تولید ناخالص داخلی (GDP) کشورهای عضو در آینده به یک حرف آخر تبدیل خواهد شد که به قیمت هزینه‌های رفاه اجتماعی و منابع توسعه بسیاری از کشورهای غربی خواهد بود.
باید توجه کرد اگر از این بودجه برای کمک به کشورهای در حال توسعه استفاده شود، تا چه اندازه می‌توان گرسنگی و فقر را حل کرد.
در حال حاضر آمریکا بیشتر درگیری‌های جهان را به سوی چین متوجه ساخته و ناتو نیز با پیروی از این رویکرد، رقابتش با چین را تقویت کرده است.
این نه فقط مخالفت‌ها از جانب کشورهای آسیا-اقیانوسیه را به دنبال داشته بلکه گلایه و شکایت اعضای اروپایی آن را نیز به همراه داشته است.
«ویکتور اوربان» نخست وزیر مجارستان که کشورش رئیس گردشی اتحادیه اروپاست، اخیرا طی مقاله‌ای در نشریه آمریکایی «نیوزویک» هشدار داد اگر ناتو تقابل را به جای همکاری و جنگ را به جای صلح برگزیند و به طور خاص به دنبال «جهانی سازی» باشد، شکست شتابان آن اجتناب ناپذیر است.