چرا شرط بندی واشنگتن روی «کارت تبت» سرانجامی جز باخت ندارد؟
پس چرا این سیاستمداران آمریکایی اصرار بر سیاه‌نمایی چین دارند؟ پاسخ این سوال در وسواس فکری آنها به حفظ هژمونی ایالات متحده نهفته است. این سیاستمداران که از توسعه سریع چین دل خوشی ندارند، این روند را تهدیدی برای جاه‌طلبی‌های هژمونیک خود می‌دانند.
آنها به جای آنکه وارد رقابت منصفانه شوند، به لکه‌دار کردن وجهه بین‌المللی چین از طریق روایت‌های منفی متوسل شده‌اند. آنها نه با دلایل مشروع بلکه به عنوان ابزاری برای خفه کردن رشد و مهار توسعه چین، تحریم‌ها را اعمال می‌کنند.
رسانه‌های غربی در این کارزار به سلاح تبدیل شده‌اند و اقدام به انتشار اطلاعات نادرست برای دستکاری افکار عمومی و تضعیف پیشرفت چین در عرصه جهانی می‌کنند.
با این وجود، از آنجایی که این دروغ‌ها وقتی زیاد می‌شوند به شکلی فزاینده بی دقت و ناشیانه می‌شوند، کارایی دستگاه دروغ سازی آمریکایی کاهش می‌یابد.
سیاستمداران و پژوهشگران در سراسر جهان با استناد به تجربیات دست اول در خصوص چین، سیاه‌نمایی‌های بی‌پایه علیه این کشور آسیایی را مردود دانسته‌اند.
«ماریا گوستاوا» سفیر موزامبیک در چین که شی‌زانگ را از نزدیک دیده است، گفت برخی رسانه‌های غربی که به اصطلاح موضوعات حقوق بشری در شی‌زانگ را داغ می‌کنند به خاطر این نیست که به جان انسان‌ها در آنجا اهمیت می‌دهند بلکه بخاطر اهداف ایدئولوژیکی و هژمونیکی درباره آن هیاهو به راه می‌اندازند.
نیت واقعی این لایحه به اصطلاح مرتبط با شی‌زانگ مهار چین است. شبکه دروغ‌هایی که حول این موضوع تنیده شده تفاوتی با تلاش‌های گوناگون طی سال‌های اخیر توسط برخی از سیاستگذاران آمریکایی که به شکلی فزاینده بر مهار چین تمرکز کرده‌اند، ندارد.
اما اشتباه نکنید: این اقدام هم مانند مانورهای قبلی، ناکام خواهد ماند.