اشتیاق عضویت در «بریکس»؛ بازتاب ناامیدی آسیا از نظم آمریکایی

دوم، آرایش اردوگاه‌های اقتصادی با منافع کشورهای آسیایی همسو نیست. تمایل بیشتر کشورهای آسیایی به بریکس نشانه‌ای از ناامدی از نظم اقتصادی به رهبری آمریکاست. تمرکز اولیه آنها بر رشد اقتصادی است و توسعه فاکتور کلیدی پیشبرد آنها به سوی بریکس محسوب می‌شود. بازارهای آزاد اساس توسعه اقتصادی تمام کشورهای آسیایی است.

استفاده پشت سر هم آمریکا از امنیت ملی به عنوان بهانه‌ای برای ممانعت از روابط اقتصادی سالم، به مانعی مهم مقابل اقتصاد باز جهانی تبدیل شده است.

در نتیجه، اکثر کشورهای منطقه از دیدگاه پیشنهادی آمریکا مبنی بر «هند-اقیانوس آرام آزاد و باز» فاصله گرفته‌اند. در حالی که هفت کشور آسه‌آن به «چارچوب اقتصادی هند-اقیانوس آرام» (IPEF) پیوسته‌اند، آمریکا به آنها دسترسی تجاری بیشتر ارائه نکرده است. بالعکس، تأثیر اقتصادی عظیم «ابتکار کمربند و جاده» (BRI) پیشنهادی چین، باعث شده که IPEF در مقایسه تا حد زیادی نمادین به نظر برسد.

نظم اقتصادی به رهبری آمریکا، که حول اتحادها و اردوگاه‌های اقتصادی بنا شده، به طور کامل در تضاد با تمایل کشورهای آسیایی برای جستجوی فرصت‌ها و اشتراک منافع در بازارهای آزاد است.

در نتیجه، ابتکار کمربند و جاده و «مشارکت اقتصادی جامع منطقه‌ای» و بریکس به گزینه‌های طبیعی برای این کشورها تبدیل شده‌اند.

طی بیست و هفتمین «نشست سران چین-آسه‌آن» که اخیرا در لائوس برگزار شد، رهبران کشورهای چین و آسه‌آن پایان اساسی مذاکرات ارتقاء نسخه 3.0 «منطقه آزاد تجاری» چین-آسه‌آن را اعلام کردند. این نشان می‌دهد این کشورهای آسیایی تمایل ندارند اجازه دهند ژئوپلیتیک، روابط اقتصادی را محدود کند یا در میانه ظهور انزواطلبی خطر بازنده شدن را داشته باشد.

تحت نفوذ آمریکا و کشورهای دیگر، استانداردهای کارآمدی در اقتصاد جهانی در حال جایگزین شدن با استانداردهای امنیتی گسترده‌تر هستند.

اشتیاق رو به رشد بسیاری از کشورها برای پیوستن به خانواده بریکس نشان می‌دهد اقتصادهای نوظهور به دنبال سازوکارهای چندجانبه گرایانه بین‌المللی جدید هستند که در همکاری «بریکس بزرگتر» تجلی یافته تا پویایی این جهان جدید را بهتر منعکس کند.