آنچه غرب درباره شینجیانگ چین نمیگوید!
بیشتر مردم دنیا داستان مردم اویغور و منطقه شینجیانگ یا همان سینکیانگ را از زبان رسانه های غربی شنیدهاند. رسانه هایی که سراغ چیزی نمیروند مگر برای تفرقه افکنی و بعضا چلاندن حقایق مربوط به یک موضوع.
رویه بمباران رسانهای غربی در مورد این موضوع هم صدق میکند و بعضا میشنویم که گروههای فعال مدنی وضعیت زندگی اویغورها در چین را وحشتناک توصیف میکنند. این گونه میشود که میبینیم مردم در غرب به یکباره درباره موضوعی که تا دیروز هیچ اطلاعی نداشته اند، به شدت نگران میشوند و مثلا در مورد مردم اورغور منطقه خودمختار شینجیانگ ابراز ناراحتی میکنند، بدون اینکه ذره ای از تاریخ و فرهنگ آنها اطلاعی داشته باشند.
ابراز چنین احساساتی قابل درک است، زیرا هدف همه کمپینهای ضد چینی غرب هم همین است. پس با این مقاله همراه باشید تا کمی بیشتر از مردم و فرهنگ واقعی شینجیانگ مطلع شوید.
قبل از بررسی پیشینه این منطقه لازم است به چند مورد مهم اشاره کنیم که ممکن است شما را شگفت زده کند.
بر اساس آخرین سرشماری ملی که در سال 2020 در چین به انجام رسید، جمعیت اویغورها در منطقه خودمختار شینجیانگ از 3.6 میلیون نفر در سال 1953 به 11.6 میلیون در سال 2020 افزایش یافت.
تنها بین سال های 2000 تا 2020، جمعیت اویغورها بیش از 3 میلیون نفر افزایش یافته است. نرخ رشد جمعیتی 1.67 درصدی بسیار بالاتر از میانگین نرخ رشد همه گروه های اقلیت قومی در چین بوده که برابر با 0.83 درصد است. با توجه به همین اعداد میتوان گفت که موضوع «نسلکشی» کاملا منتفی است.
از طرف دیگر، تولید ناخالص داخلی این منطقه از 1.23 میلیارد یوان (184 میلیون دلار) در سال 1955 به 1.4 تریلیون یوان در سال 2020 افزایش یافته و تا سال 2020 بیش از دو میلیون و هفتصد هزار نفر از فقر شدید نجات یافتند که این ارقام هم موضوع «کار اجباری» را کاملا رد میکنند.
حال اگر به منطقه شینجیانگ سفر کنید خواهید دید که در تمام شهر زبان اویغوری که با رسمالخط فارسی و عربی نوشته میشود بر روی تمامی دیوارهای شهر دیده میشوند و تمام تابلوها، کتابها ، برنامههای تلویزیونی و روزنامههای این شهر آن را نمایش میدهند. از طرفی، بیش از 50 گروه اقلیت قومی در منطق شینجیانگ وجود دارد و زبانهای اویغوری، مغولی، قزاقستانی، قرقیزی و شیبه رایج ترین این زبان ها هستند.
بسیاری از میراث فرهنگی و آداب و رسوم اویغوری در لیست فهرست میراث ملی چین قرار دارند و این منطقه تحت حمایت کامل دولت چین در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو نیز به ثبت رسیده است. پس بحث «نسلکشی فرهنگی» هم جایی از اِعراب ندارد.