صلح و توسعه «سازمان همکاری شانگهای» در مقابل رویکرد تقابلی و نابودگرانه «ناتو»

ایالات متحده و متحدان ناتو از سال 2001 دستکم 326 هزار بمب را در کشورهای خاورمیانه و آفریقایی ریخته که معادل روزانه 46 بمب طی 20 سال گذشته است. طبق داده‌های منتشره توسط دانشگاه «براون» در ایالات متحده، جنگ‌هایی که ناتو به راه انداخته در مجموع 929 هزار نفر را به کام مرگ کشانده، از جمله 387 هزار نفر غیر نظامی، و 38 میلیون غیرنظامی را مجبور به ترک خانه کرده و شهرها را در برخی کشورها به نابودی کشانده است.اما بالعکس، چین حتی یک بمب هم در دوره مشابه بر سر هیچ کشوری نریخته است.

ایالات متحده بر توسعه ناتو به سمت شرق اصرار دارد که همین باعث به وجود آمدن بحران کنونی اوکراین شده است. آمریکا به کشورهای اروپایی اجازه داده تا تحریم‌هایی که به مثابه خودکشی است علیه روسیه وضع کنند که مستقیما به بحران انرژی خود این کشورها منجر شده است.

متعاقب همین بحران، نرخ برابری یورو مقابل دلار آمریکا به زیر 1:1 کاهش یافته و مردم در بسیاری از کشورهای جهان از نرخ تورم بالا رنج می‌برند.

پس از آشفته ساختن اوضاع اروپا، هدف بعدی آمریکا ایجاد ناتوی «آسیا-اقیانوسیه» است. این اقدام بی‌شک به شکلی جدی صلح و ثبات در منطقه آسیا-اقیانوسیه را به خطر خواهد انداخت و باعث ایجاد نگرانی عمیقی میان کشورهای این منطقه شده است.

آقای «شی» در سخنرانی خود تاکید کرد علاقه مفرط به «محافل کوچک» دنیا را به سوی اختلاف و تقابل سوق می‌دهد. ما باید از شر بازی‌های با جمع صفر و سیاست‌های بلوکی خلاص شویم.

قاره اوراسیا سرزمین مشترک ما هستند و حفظ صلح و توسعه در قاره اوراسیا هدف مشترک تمام کشورهای این منطقه و جهان است.شانه‌های سازمان همکاری شانگهای آماده به دوش گرفتن این وظیفه مهم است.

نشست سمرقند یک یادداشت درباره تعهدات ایران برای پیوستن به سازمان همکاری شانگهای به امضا رساند، روند پذیرش بلاروس به عنوان یک عضو جدید شروع شد، مصر، عربستان سعودی و قطر به عنوان شرکای گفتگو به تصویب رسیدند و با پذیرش بحرین، مالدیو، امارات متحده عربی، کویت و میانمار به عنوان شرکای گفتگوی جدید موافقت شد.

کشورهای بیشتر و بیشتری مشتاق پیوستن به «خانواده سازمان همکاری شانگهای» هستند که کاملا نشان دهنده این است که این سازمان عمیقا ریشه در قلب‌های مردم دارد و چشم‌اندازهای توسعه آن به شکل گسترده‌ای خوش‌بینانه‌ است.

این در حالی است که رویکرد خط کشی ایدئولوژیک و درست کردن «محافل کوچک» به منظور ایجاد تقابل‌های گروهی در تضاد با روند توسعه دوران‌هاست و به هیچ وجه کارایی نخواهد داشت!